Vladimir Fyodorov

Vladimir Fyodorov
Shaxsiy maʼlumot
Toʻliq ismi	Vladimir Ivanovich Fyodorov
Tavallud sanasi	5-yanvar 1955-yil
Tavallud joyi	Oʻrtasaray, Toshkent viloyati, Oʻzbekiston SSR
Vafot sanasi	11-avgust 1979-yil ; (23 yoshda)
Vafot joyi	Kamianske, Ukraina SSR
Boʻyi	1.71 m
Ampluasi	Striker
Yoshligida aʼzo boʻlgan klublar
	Sverdlova Toshkent Kolxoz SM
Professional faoliyati*
Yillar	Jamoa
1972—1979	Paxtakor Toshkent
Milliy terma jamoa
1974—1978	SSSR
	*Professional klublardagi gollari (ichki chempionat)

Vladimir Ivanovich Fyodorov (1955-yil 5-yanvar, Toshkent viloyati – 11-avgust 1979-yil, Dneprodzerjinsk shahri yaqinidagi Kurilovka qishlogʻi) – futbolchi, xalqaro miqyosdagi sport ustasi (1976)^[1].

Futbolchilik faoliyati

Oʻzbekiston SSR, Toshkent viloyati Sverdlov nomidagi kolxoz bolalar jamoasi tarbiyalanuvchisi. Birinchi murabbiylari I.Toshmuhamedov, V. Yatchenko, Ya. Aronovichlar edi. 1972-yilda Fyodorov SSSR yoshlar terma jamoasiga chaqirildi va u Ashxoboddagi xalqaro turnirda debyut qildi.

Oʻsha yili u „Paxtakor“ da debyut qilgan, oʻshanda toshkentliklar birinchi ligada oʻynagan. Jamoani boshqarishga kelgan murabbiy Vyacheslav Solovyov oʻn yetti yoshli iqtidorli futbolchiga darhol asosiy jamoadan joy olishni ishonib topshirdi. Fyodorov toshkentliklar safidagi ilk oʻyinini „Perm Zvezda“ jamoasiga qarshi oʻtkazdi. Fedorovning birinchi urgan goli hal qiluvchi boʻlib chiqdi.

1974-yilda, „Paxtakor“ allaqachon SSSR chempionatining oliy ligasida oʻynaganida, u „Markaziy hujumchilar“ nominatsiyasida SSSRning eng yaxshi futbolchilari roʻyxatiga 2-raqam ostida kirdi.

1972-1979 yillarda Toshkentning „Paxtakor“ jamoasida oʻynagan. Hammasi boʻlib u SSSR chempionatining oliy ligasida 108 ta oʻyin oʻtkazib, 26 ta gol urgan.

U 18 yoshida SSSR terma jamoasidagi ilk oʻyinini 1974-yilning oktyabr oyida oʻtkazgan va Yevropa chempionati saralash oʻyinida Irlandiya terma jamoasiga zaxiradan maydonga tushgan. Kelajakda terma jamoada murabbiylar oʻzgarishidan qatʼiy nazar, muntazam ravishda oʻyinlarda qatnashib turdi. Umumiy hisobda u asosiy tarkibda 18 ta, olimpiya terma jamoasida esa 7 ta oʻyinda maydonga tushib, 1 ta gol urgan. 25 yoshida u „Paxtakor“ jamoasi bilan birga Dneprodzerjinsk osmonida aviahalokatda vafot etdi. Toshkentdagi 1-son qabristoniga dafn etilgan.

2002-yilda jahon futboli ensiklopediyasida 70-yillarning ikkinchi yarmida mamlakatning eng iqtidorli hujumchilaridan biri deb topilgan.^[2]

Yutuqlar

1976-yil Monreal Olimpiadasining bronza medali sovrindori
1976-yil yoshlar oʻrtasidagi Yevropa chempioni
SSSRning eng yaxshi futbolchilari roʻyxatida - 2 marta (1974-yil – 2-son, 1976-yil – 3-son)
„Shuhrat“ medali bilan mukofotlangan (2006, vafotidan keyin)^[3].

Oʻyin uslubi

Tez, chaqqon, maqsad sari intiluvchan, jangovar xarakterga ega, hujumlarni yakunlashda tashabbusni dadil oʻz qoʻliga oldi, toʻp surish uchun kurashda kuchli edi. U oʻziga xos driblingi bilan ajralib turardi, u tayyorgarliksiz darvozani yorib oʻtishni bilardi^[4].

Shaxsiy hayoti

Otasi Ivan Vasilyevich Fyodorov ham futbolchi boʻlgan, Oʻrtasaroy qishlogʻida futbolni rivojlantirgan. Onasi Mariya Fedorovna Fedorova. Xotini Svetlana bilan 1977-yil kuzida oila qurgan.

Manbalar

↑ „"Пахтакор" афсоналари: Владимир Фёдоров“. 2023-yil 6-mayda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2023-yil 6-may.
↑ Viktor Xoxlyuk: „Vladimir Fyodorov – istinniy patriot“// „InterFutbol“. – № 1 (572), yanvar 2020. – s. 11.
↑ Ukaz Prezidenta Respubliki Uzbekistan (Wayback Machine saytida 2014-02-01 sanasida arxivlangan)
↑ Ensiklopediya „Rossiyskiy futbol za 100 let“. – M.: Gregori-Peydj, 1997. – s.543.

Havolalar

Ushbu maqolada Oʻzbekiston milliy ensiklopediyasi (2000-2005) maʼlumotlaridan foydalanilgan.

[1] „"Пахтакор" афсоналари: Владимир Фёдоров“. 2023-yil 6-mayda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2023-yil 6-may.

[2] Viktor Xoxlyuk: „Vladimir Fyodorov – istinniy patriot“// „InterFutbol“. – № 1 (572), yanvar 2020. – s. 11.

[3] Ukaz Prezidenta Respubliki Uzbekistan (Wayback Machine saytida 2014-02-01 sanasida arxivlangan)

[4] Ensiklopediya „Rossiyskiy futbol za 100 let“. – M.: Gregori-Peydj, 1997. – s.543.

[1]

[2]

[3]

[4]