Ludwig van Beethoven
| Ludwig van Beethoven | |
|---|---|
 | |
| Tavalludi |
17-dekabr 1770-yil |
| Vafoti |
26-mart 1827-yil (56 yoshda) Vena, Avstriya |
| Fuqaroligi | Electorate of Cologne[1] va Avstriya imperiyasi[1] |
| Otasi | Johann van Beethoven |
| Onasi | Maria Magdalena van Beethoven |
Lyudvig van Betxoven (1770-yil 17-dekabrda choʻqintirilgan – 1827-yil 26-mart) nemis bastakori va pianinochisi. U Gʻarb musiqasi tarixidagi eng hurmatli shaxslardan biri; uning asarlari mumtoz musiqa repertuarining eng koʻp ijro etilgan asarlari qatoriga kiradi va klassik musiqada klassik davrdan romantik davrga oʻtish davrini qamrab oladi. Uning dastlabki ijodi 1802-yildan boshlangan. 1802-yildan 1812-yilgacha uning oʻrta davri Joseph Haydn va Wolfgang Amadeus Mozart uslublaridan foydalanib ijod qilgan. Bu vaqt ichida Beethovenning qulogʻi tobora eshitmaslikni boshladi. Oʻzining soʻngi yillarida, 1812-yildan 1827-yilgacha u musiqiy shakl va ifodadagi yangiliklarini kengaytirdi.
Uning birinchi yirik orkestr asari " Birinchi simfoniya " premyerasi 1800-yilda boʻlib oʻtdi va birinchi torli kvartetlar toʻplami 1801-yilda nashr etildi. Bu davrda karligi kuchayganiga qaramay, u dirijorlik qilishni davom ettirdi va 1804- va 1808-yillarda oʻzining Uchinchi va Beshinchi simfoniyalarining premerasini oʻtkazdi. Uning skripka konserti 1806-yilda paydo boʻldi. Uning soʻnggi pianino konserti (№ 5, Op. 73, Emperor nomi bilan tanilgan), oʻzining doimiy homiysi Avstriyalik Archduke Rudolfga bagʻishlangan, 1811-yilda Beethovenning solist sifatida premyerasi boʻlib oʻtdi. 1815-yilga kelib u deyarli butunlay kar boʻlib qoldi. Shundan soʻng, pianino ijro etishdan va omma oldida chiqishdan voz kechdi. U oʻzining sogʻligʻi bilan bogʻliq muammolari va amalga oshirilmagan shaxsiy hayotini ikkita maktubda tasvirlab berdi: akalariga yozgan Heiligenstadt Testament (1802) va nomaʼlum Immortal Beloved (1812) ga yuborilmagan sevgi maktubi.
1810-yildan soʻng, eshitish qobiliyati yomonlashgani sababli, ijtimoiy jihatdan ommaviy tadbirlarda kamroq ishtirok etgan Beethoven oʻzining eng hayratlanarli asarlarini, jumladan, keyingi simfoniyalarni, kamera musiqasini va kechki pianino sonatalarini yaratdi. Uning birinchi marta 1805-yilda ijro etilgan yagona operasi Fidelio 1814-yilda oxirgi versiyasi qayta koʻrib chiqilgan. U 1819-1823 yillarda Missa solemnis va 1822-1824 yillarda xor simfoniyasining birinchi namunalaridan biri boʻlgan 9-sonli soʻnggi simfoniyasini yaratdi. Oʻzining soʻnggi yillarida yozilgan torli kvartetlari, shu jumladan 1825-1826 yillardagi Grosse Fuge, uning soʻnggi yutuqlaridan biridir. Bir necha oylik kasallikdan soʻng, toʻshakka mixlanib qoldi, u 1827-yil mart oyida 56 yoshida vafot etdi .
Hayoti va faoliyati[tahrir | manbasini tahrirlash]
Dastlabki davlari va taʼlimi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Beethoven 21 yoshida Bonnga koʻchib kelgan Ludwig van Beethovenning nabirasi, u Avstriyaning Brabant knyazligidagi Mechelen shahrida musiqachi boʻlgan[2][3]. Ludwig Köln arxiyepiskopi-selektori Klemens Avgust saroyida bas qoʻshiqchi boʻlib faoliyat yuritdi va 1761-yilda Kapellmeister (musiqa direktori) va Bonndagi taniqli musiqachiga aylandi. Umrining soʻnggida oʻziga topshirgan portreti musiqiy merosining tumori sifatida nabirasining xonalarida saqlanib qolgan[4]. Ludwigning ikkita oʻgʻli bor edi, ulardan kichigi Johann oʻsha musiqa muassasasida tenor boʻlib ishlagan va daromadini toʻldirish uchun pianino va skripkadan saboq bergan[2].
Beethovenning birinchi musiqa oʻqituvchisi uning otasi edi. Keyinchalik uning boshqa mahalliy oʻqituvchilari, jumladan sud organchisi Gilles van den Eeden (vaf. 1782), oilaviy doʻsti Tobias Friedrich Pfeiffer, pianino boʻyicha oʻqitish, skripka va viola chalishni oʻrgatuvchi qarindoshi Frans Rovantini[2] va Beethovenga skripka boʻyicha koʻrsatmalar bergan sud kontsertmeysteri Frans Anton Ries[4]. Uning taʼlim berishi beshinchi kursida boshlangan. Rejim qattiq va shiddatli edi, bu esa uni koʻz yoshlariga ham sabab boʻldi. Uyqusizlik bilan ogʻrigan Pfeiffer ishtirokida yosh Beethoven toʻshagidan pianinoga sudrab olib borilib, tunda noodatiy mashgʻulotlar oʻtkazishdi[4]. Beethovenning musiqiy isteʼdodi yoshligida yaqqol namoyon boʻldi. Leopold Mozartning oʻgʻli Wolfgang va qizi Nannerl bilan bu sohadagi muvaffaqiyatlaridan xabardor boʻlgan Johann oʻgʻlini 1778-yil mart oyida oʻzining birinchi ommaviy chiqishi uchun afishalarda Beethoven olti (u aslida yetti yoshda) edi, deb daʼvo qilib, oʻgʻlini bolaligidan ommaga targʻib qilishga urindi[5].
1792-1802: Vena — dastlabki yillar[tahrir | manbasini tahrirlash]
Beethoven 1792-yil noyabr oyida Fransiyada urush boshlanishi haqidagi mish-mishlar fonida Bonndan Venaga joʻnab ketdi. Ketganidan koʻp oʻtmay, Beethoven otasining vafot etganidan xabar topdi[5][3]. Keyingi bir necha yil ichida u yaqinda vafot etgan Mozartning vorisi ekanligi haqidagi keng tarqalgan tuygʻuga Mozart ijodini oʻrganish va oʻziga xos Mozartiy lazzat bilan asarlar yozish orqali javob berdi[3].
Beethoven darhol oʻzini bastakor sifatida koʻrsatishga kirishmadi, balki oʻzini oʻqish va ijrochilikka bagʻishladi. U Haydn rahbarligida ishlagan[2],kontrapunktni oʻzlashtirishga intildi. Ignaz Schuppanzigh qoʻl ostida skripkani ham oʻrgangan[3]. Bu davrning boshida Antonio Salieridan, birinchi navbatda, italyan vokal kompozitsiyasi uslubi boʻyicha vaqti-vaqti bilan koʻrsatma olishni boshladi; bu munosabatlar kamida 1802-yilgacha va ehtimol 1809-yilgacha davom etdi[5].
Haydn va Waldstein bilan aloqalari tufayli Beethoven Vena zodagonlarining saroylarida ijrochi va improvizator sifatida obroʻ qozona boshladi[6]. Uning doʻsti Nikolaus Simrock oʻz kompozitsiyalarini Dittersdorf (WoO 66) mavzusidagi pianino oʻzgarishlari toʻplamidan boshlab nashr qilishni boshladi[3]. 1793-yilga kelib, u Vena shahrida pianino virtuozi sifatida obroʻga ega boʻldi[3].
1802-1812: „qahramonlik“ davri[tahrir | manbasini tahrirlash]
Karlik[tahrir | manbasini tahrirlash]
Beethoven ingliz pianinochisi Charlz Neatega (1815-yilda) uning eshitish qobiliyatini yoʻqotishi 1798-yilda qoʻshiqchi bilan qizgʻin janjal paytida boshlanganini aytdi[6]. Sekin-asta uning eshitishiga tinnitusning ogʻir shakli toʻsqinlik qildi[4]. 1801-yilda Wegeler va boshqa doʻsti Karl Amendaga maktub yozgan va uning alomatlari va ular kasbiy va ijtimoiy muhitda yuzaga kelgan qiyinchiliklarni tasvirlab bergan (garchi uning baʼzi yaqin doʻstlari bu muammolardan allaqachon xabardor boʻlishsa ham)[3]. Kasallikning sababi, ehtimol, otoskleroz edi, ehtimol eshitish nervlarining buzilishi bilan bogʻliq edi[2]. [n 1]
Beethovenning eshitish qobiliyatini yoʻqotishi unga musiqa yozishga toʻsqinlik qilmadi, lekin bu uning hayotining ushbu bosqichida muhim daromad manbai boʻlgan konsertlarda ishtirok etishni tobora qiyinlashtirdi. Bu uning ijtimoiy chekinishiga ham katta hissa qoʻshdi[2]. Czernyning taʼkidlashicha, Beethoven hali 1812-yilgacha nutq va musiqani odatdagidek eshitishi mumkin edi[10]. Beethoven hech qachon butunlay kar boʻlmagan; hayotining soʻnggi yillarida u hali ham past tonlarni va baland tovushlarni ajrata olardi[11].
Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- ↑ 1,0 1,1 — Т. 13.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Kerman, Tyson & Burnham 2001.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Cooper 2008.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Swafford 2014.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Thayer 1967a.
- ↑ 6,0 6,1 Solomon 1998.
- ↑ Stevens 2013, ss. 2854–2858.
- ↑ Kolata, Gina. „Locks of Beethoven's Hair Offer New Clues to the Mystery of His Deafness“. The New York Times (2024-yil 6-may). Qaraldi: 2024-yil 16-may.
- ↑ Caeyers, Jan. Beethoven: A Life. Univ of California Press, 8 September 2020 — 109 bet. ISBN 978-0-520-34354-2.
- ↑ Ealy 1994.
- ↑ „'Deaf' genius Beethoven was able to hear his final symphony after all“ (en). The Guardian (2020-yil 1-fevral). Qaraldi: 2021-yil 2-sentyabr.
Izohlar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- ↑ The cause of Beethoven's deafness has also variously been attributed to, among other possibilities, lead poisoning from Beethoven's preferred wines.[7] In 2024, researchers found very high lead concentrations in souvenir strands of Beethovenʼs hair, providing evidence for the theory of lead poisoning.[8] Another possibility is that it was caused by complications from a case of murine typhus from 1796.[9]