Kontent qismiga oʻtish

Amr ibn Abdulvud

Vikipediya, ochiq ensiklopediya
Xandaq jangi paytida Amr Bin Al-Vud tasvirlangan rasmning tafsiloti

Amr ibn Abd al-Vud (arabcha: عمرو بن عبد ود) (yoki Amr ibn Abdu Vud yoki Amr ibn ʻAbdi l-Vidd al-Amriy) Quraysh qabilasining g'olibi boʻlib, mingdan ortiq askarga ega boʻlgan. U eng ko'p Xandaq jangidagi roli bilan mashhur bo'lib, u Ali ibn Abu Tolib tomonidan duelda o'ldirilgan.[1]

Milodiy 627-yildagi Xandaq jangida Quraysh faxriylari boshi berk ko'chaga kirib qolishdi. Amr ibn Abd Vudd (jangda ming kishiga teng deb hisoblangan[2]) va Ikrima ibn Abu Jahl boshchiligidagi bir guruh jangarilar xandaqdan oʻtishga urinib, Sala tepaligi yaqinidagi hududni kesib oʻtishga muvaffaq boʻlishdi. Amr musulmonlarni duelga chorladi. Ali o'z ixtiyori bilan borishni aytdi, lekin payg'ambar (Muhammadunga bunday qilmaslikni aytdi, chunki Amr 1000 kishiga teng kuchli ekanligi ma'lum edi. Lekin Ali turib olishda davom etganda, payg'ambar(Muhammad unga ruxsat berdi. Ali bu taklifni qabul qildi, lekin Amr yigit bilan jang qilishni istamadi. Shunga qaramay, duel boshlandi. Duel shiddatli kechgani uchun ikkala jangchi ham chang ostida adashib qolishdi. Ali Amrni maydonga keltirgach, siz rahbarlar sifatida ikki yo'ldan birini qabul qilishingiz kerak, biri musulmon bo'lish, ikkinchisi kurashda davom etish, dedi. Nihoyat, askarlar hal qiluvchi zarbalarni anglatuvchi qichqiriq(lar)ni eshitdilar, ammo ikkalasining qaysi biri muvaffaqiyatli bo'lgani noma'lum edi. Tuproq bulutidan kuzatuvchilarning quloqlariga hayqiriq keldi; Allohu Akbar, Alloh buyukdir. Dushman vahima va sarosimada chekinishga majbur bo'ldi.[3] Garchi dushman to'qnashuv paytida atigi uch kishini yo'qotgan bo'lsalar ham, ular hech qanday muhim ishni bajara olmadilar.[4]

  1. „Archived copy“. 2006-yil 19-mayda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2006-yil 20-fevral.
  2. Tabqaar ibn-e-Sadd 1:412, Anwaar Mohammadiya minal mawahib Page 84.
  3. Zafrulla Khan, Muhammad, Seal of the Prophets, pp. 177–179.
  4. Watt, Muhammad: Prophet and Statesman, pp. 167–174.