Yuriy Piryutko
| Yuriy Piryutko | |
|---|---|
 | |
| Tavalludi |
27-may 1946-yil Toshkent, OʻzSSR, SSSR |
| Vafoti |
3-oktyabr 2014-yil Torjok, Rossiya |
| Fuqaroligi |
 SSSR  Rossiya |
Yuriy Minayevich Piryutko (1946-yil 27-may – 2014-yil 3-oktyabr) – Sankt-Peterburg va Leningrad viloyati sovet va rus oʻlkashunosi, Davlat shahar haykaltaroshlik muzeyi memorial haykaltaroshlik boʻlimi boshligʻi.
Ansiferov mukofoti laureati (1996), Rossiya Federatsiyasi Madaniyat vazirligining „Madaniyatdagi yutuqlari uchun“ faxriy nishoni va „Sankt-Peterburgning 300 yilligi“ medali bilan taqdirlangan.
Biografiyasi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Yuriy Minayevich 1946-yil 27-mayda Toshkent shahrida tavallud topgan. Otasi Minay Yuryevich Piryutko harbiy xizmatchi boʻlgan. 1946-yil noyabr oyida onasi bilan Leningradga koʻchib oʻtdi va umrining oxirigacha shu shaharda yashadi. Onasi Safronova Tamara Vasilyevna (1913–1998), Tomsk universiteti bitiruvchisi, oʻqituvchi boʻlib ishlagan.
Piryutko 1970–1973-yillarda oʻsha paytda Priory saroyida joylashgan Gatchinskiy oʻlkashunoslik muzeyida direktor boʻlib ishlagan.
Yuriy 1973-yildan beri Sankt-Peterburgda, Moxovaya koʻchasidagi 27-29-uyda yashagan. 1999-yildan beri Vitebskaya koʻchasida, Sankt-Peterburgning Kolomna tarixiy tumanida yashagan.
1973-yilda Leningrad tarixi davlat muzeyida ish boshlagan.
Piryutko 1977-yildan Davlat shahar haykaltaroshlik muzeyida memorial haykaltaroshlik boʻlimini boshqargan. U muzeyning eng keksa xodimi edi[1]. Yuriy birinchi rus panteoni sifatida Aleksandr Nevskiy Lavra tarixiga oid mavzularda yozgan. 1987-yilda Sovet Madaniyat Jamgʻarmasining Leningrad boʻlimida „Nekropol“ jamoat komissiyasini yaratish tashabbusi bilan chiqqan. Markaziy maʼruza zalida va Jurnalistlar uyida bir qator maʼruzalar oʻqigan[2].
Yuriy Minayevich 2014-yil 3-oktyabrda „Kichik tarixiy shaharlar va qishloq aholi punktlarini saqlash va tiklash“ konferensiyasida ishtirok etish uchun Torjok shahrida keldi va shu yerda vafot etdi[3]. U Znamenskoye-Rayok bogʻidagi oʻrindiqda oʻtirgan holda topilgan.
Yuriy onasining qabri yoniga, Volkovskoye pravoslavnoye qabristoniga dafn etilgan[4][5].
Piryutkoning eng noodatiy asarlaridan biri bu „Dtugoy Peterburg“ kitobi (Konstantin Rotikov taxallusi bilan uch marta 1998, 1999 va 2012-yillarda nashr etilgan).
Muallifning oʻzi bu kitob haqida shunday yozgan edi: „Bu yoʻl koʻrsatuvchi qoʻllanma ilmiy-ommabop emas, balki shunchaki badiiy adabiyot, koʻngilochar adabiyotga tegishli va shu asosda men uni asarlarimning umumiy bibliografik roʻyxatiga kiritmaganman“[6]. Kitob nashr etilgandan soʻng darhol bestseller va bibliografik noyoblikka aylandi[7]. Tatyana Tolstaya „Moskvovskix novostyax“ gazetasida shunday deb yozgan edi: „Men bunday qiziqarli, maʼlumotli va yorqin kitobni oʻqiganimga uzoq vaqt boʻldi. Bu Rossiyaning kumush davrini eslatadi“. Kitob rejissyor Nikita Mixalkov tomonidan yuqori baholandi. „Konstantin Rotikovning ishi Ansiferov davridan beri Sankt-Peterburg uchun eng yaxshi kanonik boʻlmagan qoʻllanma“, deya qoʻshimcha qildi tarixchi Lev Lurye.
Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- ↑ Nevskiy arxiv: Istoriko-kraevedcheskiy sbornik. Vip. V / Sost. V. V. Antonov, A. V. Kobak. – СПб.: Liki Rossii, 2001. – ISBN 5-87417-136-3. – [2] S. 108
- ↑ . Nevskiy arxiv: Istoriko-kraevedcheskiy sbornik. Vip. V / Sost. V. V. Antonov, A. V. Kobak. – SPb.: Liki Rossii, 2001. ISBN 5-87417-136-3 [2] S. 108.
- ↑ „2-3 октября 2014 года — Торжок — конференция «Сохранение и возрождение малых исторических городов и сельских поселений»“. 2014-yil 6-oktyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2014-yil 4-oktyabr.
- ↑ „Пирютко похоронят на Волковском кладбище. Балтинфо“. 2014-yil 19-oktyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2014-yil 12-oktyabr.
- ↑ V. Kovalevskiy. Dusha deyaniem jiva. SPb: „Posox“, 1999.
- ↑ Nevskiy arxiv: Istoriko-kraevedcheskiy sbornik. Vip. V / Sost. V. V. Antonov, A. V. Kobak. – SPb.: Liki Rossii, 2001. ISBN 5-87417-136-3 [2] S. 108
- ↑ Yuriy Piryutko. Voskresenie na Myachine. Zapiski Isxlopova, sostavlennie N. N. / Parij – Sankt Peterburg : „Goluboy aysberg“. 2004. C. 34