Andezin
Asosiy | |
---|---|
Formulasi | (Ca,Na)(Al,Si)4O8 |
Guruh | Plagioklazlar |
Fizik xususiyatlari | |
Rangi | Oq, kulrang, yashil, sariq |
Qirra rangi | Oq |
Qattiqlik | 6-6,5 |
Sinishi | nα = 1.543 – 1.554 nβ = 1.547 – 1.559 nγ = 1.552 – 1.562 |
Zichligi | 2,7 g/sm³ |
singoniyasi | Uchcurchakli |
Andezin Vikiomborda |
Andezin (inglizcha: andesine, nemischa: Andesin ) — plagioklaz guruhiga mansub mineral[1].
Mineral 1841-yilda Kolumbiyaning Choko departamentidagi konda topilgan. Tosh nomi Janubiy Amerikadagi And togʻlaridan kelib chiqqan, bu togʻlardagi andezit lavalarining koʻplab topiladi.
Xususiyatlari
[tahrir | manbasini tahrirlash]NaAlSi3 O8 (albit) — CaAl2 Si2 O8 (anortit) izomorf seriyasining aʼzosi, anortit molekulasining 30-50% ni oʻz ichiga oladi.
Rangi oq, kulrang, yorqinligi shishasimon, sinishi notekis. Andezin asosan granular agregatlar shaklida boʻladi va juda kamdan-kam hollarda ustunli kristallar hosil qiladi.
Qiyinchilik bilan eriydi. Kislotalarda erishi qiyin[2].
Kelib chiqishi
[tahrir | manbasini tahrirlash]Andezin koʻplab intruziv va effuziv jinslarda jins hosil qiluvchi mineral. Koʻpincha kvarts, kaliyli dala shpati, biotit, hornblend va magnetit bilan birgalikda uchraydi.
Topilgan joyi
[tahrir | manbasini tahrirlash]And togʻlaridan tashqari, u koʻpincha Fransiya, Italiya, Germaniya, Yaponiya, Finlandiya, Chexiya, Rossiya, AQSh, Grenlandiya, Janubiy Afrika va Krivoy Rog temir rudasi havzalarida uchraydi.
Ishlatilishi
[tahrir | manbasini tahrirlash]Kislotalarga chidamli keramika mahsulotlarini ishlab chiqarish uchun ishlatiladi. Gematit parchalari qoʻshilganligi sababli miltillovchi, namunalar (baʼzan oltin tusli — „quyosh toshi“) yarim qimmatbaho toshlar sifatida ishlatiladi. Togʻ jinslarining metamorfizm sharoitlari va darajasini aniqlashda ilmiy tadqiqotlar uchun muhim ahamiyatga ega.
Manbalar
[tahrir | manbasini tahrirlash]- ↑ Klein, Cornelis, and Cornelius S. Hurlbut, Jr., Manual of Mineralogy, Wiley, 20th ed. 1985, p. 455 ISBN 0-471-80580-7
- ↑ Tables of Gemstone Identification By Roger Dedeyne, Ivo Quintens p.118